Het vaasleven van lelies kan dankzij gerichte veredeling wellicht wel verdubbeld worden. Dat blijkt uit het onderzoek dat bij Plant Research International is uitgevoerd en waarop José van der Meulen-Muisers 27 september 2000 aan de Wageningen Universiteit hoopt te promoveren. De bloemen aan een lelietak blijven nu ieder ongeveer zes dagen goed. Door een goede keuze van ouders bij het kruisen van verschillende lelies wist Van der Meulen dat te verhogen tot 11 dagen per bloem. Dit betekent dat, wanneer lelieveredelaars deze kennis toepassen, het bij lelies wellicht overbodig wordt om chemische houdbaarheidsverbeteraars toe te passen.

Op dit moment zijn drie grote groepen lelies op de markt: de Aziatische hybriden, de Oriental hybriden en de Longiflorums. Van der Meulen concentreerde zich bij haar onderzoek op de Aziatische hybriden. Bij deze lelies komen de bloemen aan een tak na elkaar uit.

Van der Meulen ontdekte dat een kruising tussen lelies met een relatief lange houdbaarheid een nageslacht oplevert met daarin lelies met een aanzienlijk verbeterde houdbaarheid. Uit het onderzoek bleek ook dat het toetsen van één enkele lelietak voldoende is om de beste lelies te selecteren. Zelfs een aanzienlijk variatie in de opkweekomstandigheden van de takken verstoort de meting nauwelijks. Dat betekent dat veredelingsbedrijven op een effectieve manier beter houdbare Aziatische lelies kunnen selecteren als ze gebruik maken van de standaardtoets die door Plant Research International ontwikkeld is.

Over het algemeen wordt de houdbaarheid van een lelietak bepaald door de houdbaarheid van de bloem die het eerste open gaat. Voor de grootste sierwaarde moeten de andere bloemen aan de tak zo kort mogelijk na de eerste openen. Op die manier zijn zo veel mogelijk bloemen tegelijk open. Als de eerste bloem verwelkt verdwijnen de lelies al vaak in de prullenbak. Als de houdbaarheid van die eerste bloem verlengd zou kunnen worden, zou dus ook de houdbaarheid van de hele tak verbeteren.

Van der Meulen ontwikkelde met haar collega’s een toets waarmee de houdbaarheid van de individuele bloemen aan een lelietak, goed bepaald kan worden. Bij het gebruik van deze toets ontdekten ze dat de bloemen aan één tak allemaal ongeveer even lang goed blijven. Metingen aan het suikergehalte in de bloemen laten zien dat de bloemen die later open gaan waarschijnlijk relatief lang goed blijven doordat suikers uit de oudere bloemen naar de jongere bloemen wordt getransporteerd. Lelies die daarnaast ook nog eens efficiënt omgaan met hun suikervoorraad, blijken ook nog eens beter houdbaar.